Second-half na ng game!
(background noise: Yeheeeey!! Plus audience clap) Bilang panimula, mas maganda kung pakikinggan mo muna ang isang theme song ng isang anime na paboritong paborito ko nung ako'y medyo bata pa. hehe. Sa Slamdunk ko din pala nalaman ang mga terminologies na "first-half," "seond-half" at "half-time break!" Awww, nakakamiss ang mga anime na 'to pati yung mga kasabay niya gaya ng Flame of Recca at Ghost Fighter!
Anyways, matatapos na ang Philippine Games summer class. Sana talaga forever nalang may Phil games. Pero sabi pa nga, everything has an end. Mamimiss ko ang mga rock on na games, ang teamwork (kahit na di ko talaga kilala teammates ko), ang kasabawan ng mga tao, ang pagiging slow sa pag-intindi ng mechanics ng game, ang pagkalabit sa kung sino man ang katabi at pagtanong ng “Na-gets mo kung pa’no laruin yung game?” at “Ano daw sabi ng reporter?” tapos sasagutin ka ng “Di ko din gets eh.” Mamimiss ko ang halakhak ni ateng wagas kung makatawa at kabrutalan ni *toooot* Alams na! shhh. Atin-atin lang ‘to. Baka harassin niya ako pag malaman niya. Haha. Kung kelan nagiging kaibigan ko na ang mga kalaro ko, saka pa kami maghihiwa-hiwalay. It hurts, you know. Di ko kaya. Charot! O siya, tama na ang kadramahan and let the games begin!
Anyways, matatapos na ang Philippine Games summer class. Sana talaga forever nalang may Phil games. Pero sabi pa nga, everything has an end. Mamimiss ko ang mga rock on na games, ang teamwork (kahit na di ko talaga kilala teammates ko), ang kasabawan ng mga tao, ang pagiging slow sa pag-intindi ng mechanics ng game, ang pagkalabit sa kung sino man ang katabi at pagtanong ng “Na-gets mo kung pa’no laruin yung game?” at “Ano daw sabi ng reporter?” tapos sasagutin ka ng “Di ko din gets eh.” Mamimiss ko ang halakhak ni ateng wagas kung makatawa at kabrutalan ni *toooot* Alams na! shhh. Atin-atin lang ‘to. Baka harassin niya ako pag malaman niya. Haha. Kung kelan nagiging kaibigan ko na ang mga kalaro ko, saka pa kami maghihiwa-hiwalay. It hurts, you know. Di ko kaya. Charot! O siya, tama na ang kadramahan and let the games begin!
Sa game na 'to, grinupo ang klase sa apat. Kalaban ng team 1 ang team 2 habang kalaban naman ng team 3 (kami yun) ang team 4. Bawat team ay divided further sa dalawa pang groups na nakabilog at magkakakapit-bisig. Ang goal ng laro ay paunahang mapaabot sa finish line ang bola ng bawat team sa pamamagitan ng pagpapasa-pasa ng bola gamit ang paa ng mga taong nasa isang grupo papunta sa kabilang grupo na ka-team nila. Hay, ang gulo! Basta, yun na yun. hehe. Enjoy talaga ang game na 'to dahil una, maluwag ang playing area dahil sa gymn mismo kami naglaro. Yey! At pangalawa, dahil natuwa ako sa teamwork namin. In fairness, palagi kaming nananalo sa kalaban namin. bwahahaha. Ganun pala kasi yun. Mas madali kayong mananalo pag effective ang teamwork ninyo at sadyang magagaling ang nasa team niyo. Di, loko lang. haha. Malaking factor talaga ang effective teamwork. Pero isa ding factor ay ang mabilis na reaction time ng bawat miyembro ng team dahil minsan unpredictable ang direction ng bola. Eto yun, kung slow ka, dapat ay makibagay ka sa galaw ng mga mabibilis. Nakakapit-bisig kasi kayo. Kung, babagal-bagal ka, ikaw ang magiging dahilan para bumagal ang team niyo. Ikaw ang maghi-hinder na manalo kayo. Ang mabagal dapat ang mag-adjust sa mabilis at hindi ang mabilis ang mag-adjust sa mabagal.
Variation: Ball relay. tigtatatlong taong magkakakapit-bisig sa bawat bilog.
MVP: Team 3!
Award: Most Feel-ko-ang-teamwork Game Award
Okay. So sa game na ito parang nagkaroon ako ng isang vision ng kung anong maaaring maganap sa oras na mawalan ng tubig ang mundo -- kaguluhan, mga taong nagsasakitan, mga taong nagtatransform at wagas kung makapangharass, nag-aaway-away para sa isang balde ng tubig. haha. Ang ultimate goal ng larong 'to ay padamihan ng pang-ice na plastic bags na malagyan ng tubig at kukunin niyo ang tubig niyo sa isang balde na kukuhanan din ng kabilang grupo. So bale, goal ng bawat grupo ay pigilan na makakuha o makapagsalin ng tubig sa plastic bags ang kalaban. Ang bawat grupo ay may tagahawak ng plastic bag, may transporter, defender, at may attacker. Ang mga transporter ang taga-kuha ng tubig para maisalin sa plastic bags at dinidefend sila ng mga defenders (duhhh) habang ang attackers naman ang taga-tabig ng mga plastic cups ng kalaban. Ang hirap ng laro kasi pinapalibutan ng mga tao ang balde at ang wild ng mga kamay ng mga attackers na tipong iaangat mo pa nga lang ang plastic cup mo, may tatabig na agad sa kamay mo. Wala, sayang ang tubig. Nakakainis. Parang gusto kong manapak ng tao, lalo na yung tumatabig sa plastic cup ko. Pero, bilang sport ako, nagpigil ako. haha. Siguro, kung nangyayari man 'to sa totoong buhay, malamang sa malamang ay ginamit ko na ang aking Chakra o di kaya ay ang aking twelve dragons! Huh, subukan lang nilang lumapit sa'kin. Anyways, ang natutunan ko sa larong to ay dapat talagang pangalagaan natin ang ating mga anyong-tubig dahil pag dumating ang panahong isang balde nalang ang tubig sa mundo, magiging ubusan ng lahi ang peg natin. Naku, wag naman sana.
Variation: Nasa isang bilog ang balde at ang pwede lang makapasok sa bilog ay ang mga transporters habang nakaabang lang ang attackers at defenders sa labas ng bilog.
MVP: DR
Award: Most Brutal Game Award
Sa larong to ko lang nalaman na pwede ka palang gumulong sa kapwa mo tao. Aaminin ko, sa game lang din na 'to ako unang nagdalawang isip kung sasali ba ako o hindi. Pa'no ba naman kasi, may pasa ako sa tuhod nun at medyo masakit ang bandang kaliwa ng ribs ko dahil sa nahulog ako the day before. Okay, so hindi na sana dapat ako sasali kaso ang lakas din talaga ng trip ng tadhana at kulang ng isa ang team namin 'pag 'di ako sumali. So, ayun, kahit medyo kinakabahan ako, I acccepted the challenge! Kung gugulong ako, pwedeng hindi masyadong matamaan ang tuhod ko pero goodluck sa ribs ko. Kung dadapa naman ako, pa'no kung malakas ang pagkabagsak sa'kin ng taong gugulong? eh di deads ako nito. At hindi lang yun. Lima sila, lima! Kaya pinili kong gumulong nalang. In fairness, ok naman pala. 'Di ko naramdamang sumakit ang ribs ko dahil na din siguro sa adrenaline rush. Wala akong pakialam basta mauna kami sa race. Kaya hala, sige gulong at pagkatapos mong gumulong, kahit medyo hilo ka pa, hila naman sa naunang gumulong sayo na ngayon ay Aladdin naman ang peg. Ayun, pang-last kaming natapos sa race. Ansakit sa heart! Charot! Pero may variation pa naman. Hindi ko lang alam kung ikakatuwa ko ba yun dahil at least may chance ang team ko na manalo o ikaka-iyak ko ba yun dahil kasali na ako sa mga dadapa. At ang masaklap pa dun ay hindi lang kami isang beses dadapa kundi at least twice hanggang sa makaabot kami sa finish line. Nakakatawa dahil everytime na nakadapa na ako isa lang ang lumalabas sa bibig ko omg, omggggg, andyan na siya sabay iyak. Haha. Loko lang. At nakakaloka, pagkatapos ng laro ay ramdam na ramdam ko ang sakit ng mga pasa pasa ko sa katawan. Wooohooo, this is just the best game ever! (sarcastic po ito).
The game caused me pain but then the pain has not equaled the fun that the game gave me.
Variation: Nakadapa lahat. Kung sino ang nasa huli, gugulong siya papuntang unahan. Sunod na gugulong yung pangalawang nasa huli originally, then yung sunod tapos yung sunod hanggang sa makaabot sila sa finish line.
MVP: Ruth. Kudos sa kanya. Siya ang gumulong sa 2nd variation. haha.
Award: Most Nakakahilo Game Award
Simple lang ang game na ito kung tutuusin. Nasa loob lang kayo ng isang mat na mga 2x2 feet ang laki. Ang goal ng laro ay maihulog mo ang piso na nasa dulo ng daliri ng kalaban mo. So bale, ang labas niyo ay para kayong nagwre-wrestling nang mahinhin dahil ingat na ingat kayo na hindi mahulog ang mga coins niyo. Gustung-gusto mo mang banggain nang bongga ang kalaban mo eh hindi mo magawa-gawa kasi takot ka na baka mahulog din ang coin mo dahil sa force of impact mo sa kalaban mo. Yung coin na nasa daliri mo ang naghi-hinder sa'yo na itulak palabas ng mat ang kalaban mo. Parang sa life. Yung coin yung nagrerepresent sa isang bagay sa buhay mo na pumupigil sa'yo para mailabas mo ang tunay na lakas na meron ka.
Varition: By partner na ang laro pero nakatali ang isang paa ni A kay B.
MVP: Tricia Gumapal
Award: Most No-Sweat Game Award.
Ito yung game na kung anu-anong kalapastanganan ang pumapasok sa utak ng mga teammates ko. Sa game kasi na 'to, may tigtatatlong sticky notes ang bawat player at ang goal ng bawat team ay makuha ang mga sticky notes na nakadikit sa iba't ibang parte ng katawan ng kalaban nilang team. So, ayun na nga. Habang dinidikit namin ang mga papel sa katawan namin, may isa sa aming sumigaw ng Oy guys, strategize tayo. Idikit natin sa kilikili ang papel para di makuha. Yung iba naman, Oo nga. Ilagay niyo din yung isa sa singit. Tingnan natin kung may kumuha pa niyan. bwahaha. Nakakaloka. Buti nalang talaga at spinecify ng mga reporters na dapat sa tuhod, sa likod, at sa upper chest lang ilagay ang mga sticky notes dahil kung hindi, seseryosohin talaga yun ng mga teammates ko. Okay, nagsimula na ang laro. Hala sige, hablot dito, hablot doon, wapakels kung nasasabunutan na yung iba o kung nahaharass na ang iba basta ang motto ng bawat isa ay "Hahamakin ko ang lahat manalo lamang kami." Haha. Ayun, hindi team namin ang nanalo. Siguro ay gentle kami sa mga kalaban namin at ayaw namin silang masaktan o maharass. Chos!
Variation: Magkakampi na yung dalawang team.
MVP: Juancho
Award: Most Mapanghamak Game Award
Ayan, tapos na ang second-half! At bilang pagtatapos, ito ang isa kong handog para sa aking mga masugid na mambabasa. Sana ay may mga manumbalik na childhood memories at mapasaya kayo ng kantang ito.
MVP: Team 3!
Award: Most Feel-ko-ang-teamwork Game Award
Okay. So sa game na ito parang nagkaroon ako ng isang vision ng kung anong maaaring maganap sa oras na mawalan ng tubig ang mundo -- kaguluhan, mga taong nagsasakitan, mga taong nagtatransform at wagas kung makapangharass, nag-aaway-away para sa isang balde ng tubig. haha. Ang ultimate goal ng larong 'to ay padamihan ng pang-ice na plastic bags na malagyan ng tubig at kukunin niyo ang tubig niyo sa isang balde na kukuhanan din ng kabilang grupo. So bale, goal ng bawat grupo ay pigilan na makakuha o makapagsalin ng tubig sa plastic bags ang kalaban. Ang bawat grupo ay may tagahawak ng plastic bag, may transporter, defender, at may attacker. Ang mga transporter ang taga-kuha ng tubig para maisalin sa plastic bags at dinidefend sila ng mga defenders (duhhh) habang ang attackers naman ang taga-tabig ng mga plastic cups ng kalaban. Ang hirap ng laro kasi pinapalibutan ng mga tao ang balde at ang wild ng mga kamay ng mga attackers na tipong iaangat mo pa nga lang ang plastic cup mo, may tatabig na agad sa kamay mo. Wala, sayang ang tubig. Nakakainis. Parang gusto kong manapak ng tao, lalo na yung tumatabig sa plastic cup ko. Pero, bilang sport ako, nagpigil ako. haha. Siguro, kung nangyayari man 'to sa totoong buhay, malamang sa malamang ay ginamit ko na ang aking Chakra o di kaya ay ang aking twelve dragons! Huh, subukan lang nilang lumapit sa'kin. Anyways, ang natutunan ko sa larong to ay dapat talagang pangalagaan natin ang ating mga anyong-tubig dahil pag dumating ang panahong isang balde nalang ang tubig sa mundo, magiging ubusan ng lahi ang peg natin. Naku, wag naman sana.Variation: Nasa isang bilog ang balde at ang pwede lang makapasok sa bilog ay ang mga transporters habang nakaabang lang ang attackers at defenders sa labas ng bilog.
MVP: DR
Award: Most Brutal Game Award
Sa larong to ko lang nalaman na pwede ka palang gumulong sa kapwa mo tao. Aaminin ko, sa game lang din na 'to ako unang nagdalawang isip kung sasali ba ako o hindi. Pa'no ba naman kasi, may pasa ako sa tuhod nun at medyo masakit ang bandang kaliwa ng ribs ko dahil sa nahulog ako the day before. Okay, so hindi na sana dapat ako sasali kaso ang lakas din talaga ng trip ng tadhana at kulang ng isa ang team namin 'pag 'di ako sumali. So, ayun, kahit medyo kinakabahan ako, I acccepted the challenge! Kung gugulong ako, pwedeng hindi masyadong matamaan ang tuhod ko pero goodluck sa ribs ko. Kung dadapa naman ako, pa'no kung malakas ang pagkabagsak sa'kin ng taong gugulong? eh di deads ako nito. At hindi lang yun. Lima sila, lima! Kaya pinili kong gumulong nalang. In fairness, ok naman pala. 'Di ko naramdamang sumakit ang ribs ko dahil na din siguro sa adrenaline rush. Wala akong pakialam basta mauna kami sa race. Kaya hala, sige gulong at pagkatapos mong gumulong, kahit medyo hilo ka pa, hila naman sa naunang gumulong sayo na ngayon ay Aladdin naman ang peg. Ayun, pang-last kaming natapos sa race. Ansakit sa heart! Charot! Pero may variation pa naman. Hindi ko lang alam kung ikakatuwa ko ba yun dahil at least may chance ang team ko na manalo o ikaka-iyak ko ba yun dahil kasali na ako sa mga dadapa. At ang masaklap pa dun ay hindi lang kami isang beses dadapa kundi at least twice hanggang sa makaabot kami sa finish line. Nakakatawa dahil everytime na nakadapa na ako isa lang ang lumalabas sa bibig ko omg, omggggg, andyan na siya sabay iyak. Haha. Loko lang. At nakakaloka, pagkatapos ng laro ay ramdam na ramdam ko ang sakit ng mga pasa pasa ko sa katawan. Wooohooo, this is just the best game ever! (sarcastic po ito).
The game caused me pain but then the pain has not equaled the fun that the game gave me.
Variation: Nakadapa lahat. Kung sino ang nasa huli, gugulong siya papuntang unahan. Sunod na gugulong yung pangalawang nasa huli originally, then yung sunod tapos yung sunod hanggang sa makaabot sila sa finish line.
MVP: Ruth. Kudos sa kanya. Siya ang gumulong sa 2nd variation. haha.
Award: Most Nakakahilo Game Award
Simple lang ang game na ito kung tutuusin. Nasa loob lang kayo ng isang mat na mga 2x2 feet ang laki. Ang goal ng laro ay maihulog mo ang piso na nasa dulo ng daliri ng kalaban mo. So bale, ang labas niyo ay para kayong nagwre-wrestling nang mahinhin dahil ingat na ingat kayo na hindi mahulog ang mga coins niyo. Gustung-gusto mo mang banggain nang bongga ang kalaban mo eh hindi mo magawa-gawa kasi takot ka na baka mahulog din ang coin mo dahil sa force of impact mo sa kalaban mo. Yung coin na nasa daliri mo ang naghi-hinder sa'yo na itulak palabas ng mat ang kalaban mo. Parang sa life. Yung coin yung nagrerepresent sa isang bagay sa buhay mo na pumupigil sa'yo para mailabas mo ang tunay na lakas na meron ka.Varition: By partner na ang laro pero nakatali ang isang paa ni A kay B.
MVP: Tricia Gumapal
Award: Most No-Sweat Game Award.
Ito yung game na kung anu-anong kalapastanganan ang pumapasok sa utak ng mga teammates ko. Sa game kasi na 'to, may tigtatatlong sticky notes ang bawat player at ang goal ng bawat team ay makuha ang mga sticky notes na nakadikit sa iba't ibang parte ng katawan ng kalaban nilang team. So, ayun na nga. Habang dinidikit namin ang mga papel sa katawan namin, may isa sa aming sumigaw ng Oy guys, strategize tayo. Idikit natin sa kilikili ang papel para di makuha. Yung iba naman, Oo nga. Ilagay niyo din yung isa sa singit. Tingnan natin kung may kumuha pa niyan. bwahaha. Nakakaloka. Buti nalang talaga at spinecify ng mga reporters na dapat sa tuhod, sa likod, at sa upper chest lang ilagay ang mga sticky notes dahil kung hindi, seseryosohin talaga yun ng mga teammates ko. Okay, nagsimula na ang laro. Hala sige, hablot dito, hablot doon, wapakels kung nasasabunutan na yung iba o kung nahaharass na ang iba basta ang motto ng bawat isa ay "Hahamakin ko ang lahat manalo lamang kami." Haha. Ayun, hindi team namin ang nanalo. Siguro ay gentle kami sa mga kalaban namin at ayaw namin silang masaktan o maharass. Chos!Variation: Magkakampi na yung dalawang team.
MVP: Juancho
Award: Most Mapanghamak Game Award
Ayan, tapos na ang second-half! At bilang pagtatapos, ito ang isa kong handog para sa aking mga masugid na mambabasa. Sana ay may mga manumbalik na childhood memories at mapasaya kayo ng kantang ito.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento